Koyasan | Monnikenwerk

Dus. Ik was op een immense begraafplaats bij het vallen van de avond. En moest op tijd terug zijn voor het vegetarisch diner dat vanavond voor ons in de tempel bereid ging worden.

Nu weet ik wat ‘monnikenwerk’ betekent:

Er zijn op de berg honderdtwintig kloosters die worden beheerd door monniken. Zij geven de pelgrims die naar de heilige berg komen op deze manier een inkijkje in hun kloosterleven. Zij ontvangen de gasten van de shokubu, bereiden de maaltijden, zorgen voor schoonmaak en onderhoud van de tempel en verzorgen de meditatie- en gebedsdiensten in de grote zaal.

Waar we tot nu toe verbleven in hotelkamers met een welbekende indeling en inrichting, ziet er dat hier helemaal anders uit. Voor de entree de schoenen uit waar de slippertjes al klaarstaan om ‘in te schieten’. Lange gangen rondom een tuin. Onze kamer is ingericht zoals we dat kennen van Japanse films: schuifdeuren van rijstpapier in een frame van hout, een hoogglanzende rode houten lage tafel met zitkussens, tatami-matten op de grond, futons om op te slapen en uitzicht op de zen-tuin. Keurig gevouwen ’yukata’s’  liggen voor ons klaar met zorgvuldig gerolde banden met een prachtig dessin om deze zomerkimono’s te omwikkelen en vast te binden. Heel comfortabel en luchtig om te dragen in deze zomerhitte en zeker als je naar de ‘onsen’, het heetwaterbad gaat. 

Het hek van de tempel gaat om 21:00 uur dicht. Om 6:00 uur wordt de stilte verbroken met de eerste gebedsdienst. We staan vroeg op om daar bij te zijn, dit willen we meemaken. De monnik schuifelt binnen in de rijk versierde gebedsruimte waar de kaarsen al branden en hij met een slag op de gong het startsein geeft voor zijn bijzondere gezang, klankschalen en het branden van wierook als offer. 

Om 7:00 uur zorgt hij dat het ontbijt klaar staat. En dat is even schakelen als je gewend bent om de dag te beginnen met yoghurt! De kleine tafeltjes met dienbladen staan in twee rijen tegenover elkaar klaar voor de zitkussens. In de hoek zit steeds de monnik op de knieën, die nauwlettend zorgt voor het bijvullen van onze theekopjes met een grote ketel.  

Op de kamer wordt de groene thee ook steeds aangevuld. Op alle belangrijke tijden klinkt er zachte muziek op de berg. We horen onze medereizigers ‘sloffen’ op de gang maar er heerst een aangename serene rust in het klooster, waardoor je de neiging hebt om te gaan fluisteren. Na alle drukte van reizen, inpakken, uitpakken en druk doen komen we hier weer een beetje tot onszelf. Een prachtige en indrukwekkende ervaring!